Een half jaar na de scheiding van mijn ouders zag ik op 6-jarige leeftijd mijn vader weer. Feest, eindelijk! Ook mijn halfbroer en halfzus waren van de partij. Toch was het spannend. Wat gaat er gebeuren als zij mij zien? Herkent papa mij nog wel? De onzekerheden die speelden werden weggenomen toen mijn vader mij met open armen en een grote glimlach ontving. Eindelijk weer samen.

Helaas was deze fijne gebeurtenis van korte duur. Toen mijn vader het eten aan het bereiden was, viel hij plots neer. Hij overleed ter plekke. De dagen die daarop volgden waren traumatisch. Volwassenen in mijn omgeving hadden geen begrip voor de situatie en mijn emoties. “Huil maar niet, het is beter zo” werd er gezegd. Als 6-jarige was ik mij heel bewust van wat er gebeurde, maar kreeg geen ruimte om dit te voelen. Ik werd niet betrokken bij de uitvaart en mocht niet bij de begrafenis zijn.

Een opeenstapeling van traumatische ervaringen. Toen mijn vader overleed werd er geen aandacht gegeven aan mijn verdriet. Deze weggestopte emoties werden onderdeel van mij en kwamen op een negatieve manier tot uiting. Ik kreeg lichamelijke en mentale klachten die volgens artsen onverklaarbaar waren. Bovendien ontwikkelde ik een panische angst voor de dood. Ik voelde mij lange tijd alleen, kon er met niemand over praten, mócht er met niemand over praten. “Kinderen op school hoeven niet te weten dat je echte vader is overleden, dat gaat ze niks aan”, zei mijn stiefvader. Als kind geloof je wat je verzorgers zeggen. Daarmee was de kous af. Voor de buitenwereld.

Ik besefte al snel: het wordt nooit meer zoals het was. Hoewel ik wist dat mijn vader dood was, verdronk ik vaak in mijn fantasie. Papa komt terug. Ik wist het zeker. Jaren verstreken, maar mijn vader kwam niet terug. Het echte besef komt dertig jaar later. Pas dan krijg ik zijn rouwkaart te zien. Overleden op 4 september 1981. Het staat er echt.

Als 36-jarige vrouw ging ik therapie en kwam ik in een verlaat rouwproces. Inmiddels verklaar ik mijzelf als een gelukkig mens. Ik heb mijn angst voor de dood omgezet in één belangrijke missie:

zoveel mogelijk volwassenen leren hoe zij kinderen kunnen helpen wanneer ze met een verlies worden geconfronteerd. Om samen te voorkomen dat kinderen opgroeien in eenzaamheid en met onbegrip.